Roemenië

Roemenië,  wat zijn we van je gaan houden! Ondertussen zijn we een kleine 3 weken in Roemenië en we zijn verrast door de hartelijkheid van de mensen en de schoonheid van het land. 

Toen we Sint-Petersburg links hadden laten liggen, waren we er vrij snel uit om met de extra weken die we nu 'over' hadden Roemenië te bezoeken. In een sneltreinvaart zijn we vanuit Litouwen, Polen, Slowakije en Hongarije hier terecht gekomen. Eerst helemaal tot rust gekomen en heerlijk 'gepamperd' door mijn familie. Mijn vader is inmiddels 23 jaar getrouwd met zijn Roemeense vrouw. Met het gehele gezin wonen ze in Timisoara in het zuid-westen van het land. Een prachtige stad die tweede stad ter wereld was die aangesloten was op het elektriciteitsnet en tevens tweede stad ter wereld met een trambaan. Annabel heeft lekker met de (klein)kinderen en poezen gespeeld en alle drie zijn we in enkele dagen tijd wat kilo's aangekomen...

Aangezien het wegennet in het verleden slecht was, ben ik nooit verder Roemenië ingetrokken dan noodzakelijk. Hedentendage zijn de hoofdwegen gewoon goed te noemen. We besloten om met zijn drietjes het land te ontdekken.  Als tip kregen we camping Glavoi in de Apusenibergen te bezoeken. De camping zelf was geweldig; in een glooiend gedeelte, met een stromend beekje. Met nog een ander Zweeds stel waren we de enige buitenlanders. De herders komen hier 's ochtends en 's avonds met hun kuddes voorbij en er lopen wat shetlanders los bij de twee restaurants die er zijn. Ook de bergen waren prachtig; er zijn heel veel grotten met ondergrondse rivieren en gletsjers. Bij het maken van de route daarheen kregen we te horen ' there is no road ' toen we de kortste route wilde maken. Lang verhaal kort gemaakt : Gijs wilde toch de korte route proberen. Die weg werd nauwer en nauwer en slechter en slechter. Hierdoor hebben we een nacht vast gezeten in de bergen en moesten we de volgende morgen dezelfde 2 uur durende hobbelweg terug nemen. No road is dus echt no road!

Tweede tip was Transylvanie te ontdekken. De noordkant met lake Colibita, Tihuta ( Borgo ) pass en wat monastery's hebben we gehad. De zuidkant staat nog op ons to-do lijstje. Algehele indruk is dat het land ruig en onbehouden is. Wel handig dat we een camper hebben die tegen een stootje kan. Zelf kamperen de Roemenen altijd in een tent. Velen hebben nog nooit eerder een camper vanbinnen gezien. Campings zijn niet ingericht op campers; bij de ene camping hangen de electriciteitskabels te laag. Bij de volgende kun je geen watertank vullen of je chemisch toilet of vuilnis lozen. We hebben ondertussen geleerd dat je je moment moet pakken als die zich voordoet.

Aan de grens met de Oekraïne ligt de Danube Delta met zijn vele vogels. Deze hebben wij per boot bezocht wat prachtig was. Dankzij een lieve camping - buurman toch nog enkele foto's hiervan, want ook mijn tweede camera is zo goed als overleden...

Na gisteren gezwommen te hebben in de Zwarte Zee, hebben wij vandaag een internationale dag in Constanta; Griekse en Romeinse opgravingen bekeken, uit eten bij de Griek, een minaret van een moskee beklommen en nu aan de Schotse wisky. Het leven is zo slecht nog niet!

Annabel zijn we zoetjesaan aan het voorbereiden op de terugreis naar huis. Haar eerste vraag was waar we volgend jaar naar toe gaan ;-). We denken over een maand terug te zijn in Nederland en hopen jullie dan allemaal weer live te kunnen begroeten.